"เตรียมตัวเก็บของด้วยนะยัยเปา"

"เก็บทำไมค่ะแม่"

"ก็ เปิดเทอมไม่กี่อาทิตย์แล้วนี่"

"ก็แล้วจะเก็บทำไมละ หนูสมัครต่อม.ปลายโรงเรียนเดิมแล้วไง ป๊ะป๊าก็ไปส่งเหมือนเดิมไงค่ะ"

"ใครบอก แม่จะให้เราไปเรียนโรงเรียนเอกชนอินเตอร์ที่กรุงเทพต่างหาก นี้จัดการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้วเหลือแค่แกจัดของก็ไปได้เลย"

"หาา  คุณนายแม่!!!!" 

"หนูไม่ยอมหรอกนะ หนูไม่เคยไปกรุงเทพและจะใช้ชีวิตยังไง กรุงเทพไม่ใช่ไร่เรานะคะแม่"

"ไม่ต้องเป็นห่วงเลยแม่จัดการเรียบร้อยแล้วหลานชายเพื่อนแม่จะเป็นผู้ปกครองให้แกจนกว่าแกจะเรียนจบมหาวิทยาลัยเลย ต้องการอะไรแค่บอกพี่เขา"

แล้วคุณนายธูปหอมของเราก็สาธยายความดีของหลานชายเพื่อนสนิทนางให้ฟังเป็นชั่วโมง แต่คืออีเปาคนนี้เกลียดการเริ่มต้นใหม่ไง ฉันไม่ชอบการทำความรู้จักกับใคร อ้อ สวัสดีนะคะ ฉันชื่อ เด็กหญิง อลิสษา สหปัญญากุล ค่ะ ไม่ต้องตกใจนะคะที่แนะนำตัวด้วยคำนำหน้าเด็กหญิงพอดีว่าฉันอายุสิบห้าย่างสิบหกค่ะเป็นเด็กหญิงแค่อีกสองวันก็จะได้เปลี่ยนเป็นนางสาวแล้ว ทุกคนคงรู้แล้วนะคะว่าฉันทะเลาะกับแม่เรื่องอะไร เฮ้ออออ ก็ฉันกลุ้มใจนี่คะ ให้ไปอยู่กับใครก็ไม่รู้หน้ากฌไม่เคยเห็น 

"เป็นอันว่าตกลงนะ อะนี้รูปพี่เขา"

"มะ.."

ยังไม่ทันจะได้ปฏิเสธแม่ก็เออออ  แต่ๆๆๆทุกคน ช่วยบอกฉันที่ว่าผู้ชายในรูปเขาเป็นคนหรือเทพบุตรหน้าตาหล่อไร้ที่ติ หน้าใสยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก ถึงหน้าจะดูดุก็เหอะ รวมๆหล่อมากกกก นี้นะเหรอผู้ปกครองของฉัน แหมม แค่คิดก็ฟินแล้วอ่าาา นาทีนี้ถึงแม่จะไม่บังคับหนูก็พร้อมเก็บเสื้อผ้าไปอยู่กับเขาแล้วจ้าาา

"ไปเลยไหมแม่ รถพร้อมมั้ย จองตั๋วหรือยัง"

"แหมม ดูไม่ค่อยจะรีบเลยนะ เมื่อกี้ยังโวยวายอยู่เลยพอทีนี้มาอ้อนวอนจะไป"

"โหยย ถ้าแม่ให้หนูดูรูปผู้ปกครองของหนูตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องเสียแรงมาสาธยายหรอก"

"มะเหงกสักทีมั้ยยัยลูกคนนี้"

"ไปวันไหนแม่ๆๆ"

"อาทิตย์หน้าให้พ้นวันเกิด วันมะรีนนี้ของกเสียก่อน"

โฮโฮ๊ะ ความรู้สึกกระชุ่มกระชวยหัวใจมันเป็นอย่างนี้นี่เอง อยากเจอเร็วๆจังน๊าา คุณผู้ปกครองของฉันน

คาเฟ่~

"ตกลงแกจะไม่อยู่ต่อกับพวกเราเหรอวะเปา"

"ก็อยากอยู่แหละ แต่แกก็รู้คุณนายแม่ตัดสินอะไรไปแล้ว จะ ทำอะไรได้"

"แต่ทุกครั้งพ่อแกช่วยได้ตลอดนี่เปา"

ใครจะบอกเล่าว่าถึงป๊ะป๊าช่วยได้ก็ไม่ให้ช่วยเพราะอีเปาคนนี้ชักอยากไปกรุงเทพตอนนี้เลยซะด้วยซ้ำ ฉันไม่กล้าบอกแม้กระทั่งยัยน้ำเหนือเพื่อนสนิทด้วยซ้ำ ไม่งั้นโดนงอนแน่ข้อหาเห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อน แต่แหม ก็ดีกว่านั้นแหละ หุหุ  😝😝

"เอาน่าแก แกก็ไปเรียนกับฉันสิไม่ก็เจอกันปิดเทอม"

"ไว้ฉันจะลองคุยกับแม่ดู แต่ไม่รับปากนะเว้ย"

"เย้ แกนี่น่ารักก"

"งั้นเจอกันวันเกิดแกนะเปา"

"จ้าาๆ"

ไร่ปลายรุ้ง~~

                     20.30น

"เริ่มเก็บของบ้างหรือยังครับ ซาลาเปาน้อยของป๊ะป๊า"

"เรียบร้อยแล้วค่ะ เหลือแค่พวกหนังสือนิยายกับของจุกจิกแต่แม่บอกว่าของพวกนี้จะตามไปทีหลัง"

"หนูแน่ใจนะครับว่าจะไป"

"แน่สิค่ะ"

"ถ้าหนูกลัวโดนแม่ดุป๊ะป๊าไปคุยให้ไหมค่ะ ป๊าไม่อยากฝืนใจหนู"

นี่แหละค่ะทุกคนป๊ะป๊าของฉัน คุณ อลัน สหปัญญากุล นายใหญ่เจ้าของไร่ปลายรุ้ง ท่านเป็นคนที่ตามใจฉันมากที่สุดเรียกได้ว่าชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้เลยแหละ นี้ท่านคงจะคิดว่าแม่บังคับฉันละสิ

"แม่ไม่ได้บังคับหนูจริงๆนะคะ ถ้าหนูจะบอกป๊ะป๊าว่าหนูไปเพราะผู้ปกครองคนใหม่ ป๊าจะตีหนูมั้ย"

"55555 ที่แท้ลูกสาวของป๊าก็หลงเสนห์ผู้ปกครองเสียแล้ว"

"ไม่ว่าเหรอค่ะ"

"ทำไมป๊าต้องว่าละ ถึงจะหลงแต่ความหลงก็อาจจะพาเราไปสู่จุดหมายก็ได้"

"เอ๊...."

"เอาเป็นว่าฝันดีนะครับลูกสาวป๊า"

ป๊ายิ้มร่าเริงออกจากห้องไปแล้วละ ไม่ดุสักคกแถมยังหัวเราะชอบใจที่ลูกสาวคนเดียวอย่างฉันหลงเสน่ห์หลานชายเพื่อนแม่

อะไรกันละเนี่ย ตามอารมณ์คุณผู้ชายเขา ไม่ทัน จริงๆ

แต่ประโยคที่ป๊าพูดเมื่อครูมันแฝงด้วยอะไรกันนะ..

วันนี้เป็นเช้าที่สดใสมีแต่สิ่งที่ดีเข้ามา วันนี้วันอะไรน๊าา อ่อ วันเกิดฉันเอง ครบสิบหกแล้วละเมื่อเช้าคุณอลันกับคุณนายแม่ก็พาไปทำบุญ ถวายสังฆทาน แล้วช่วงสายๆเลยพากันไปอำเภอเปลี่ยนบัตรประชาชนใหม่ ต้อนนี้ฉันเป็นนางสาวเต็มตัวแล้วละ ฮ้าาา~~ นางสาวอลิสษา สหปัญญากุล🤭🤭 

ไร่ปลายรุ้ง~~

                   20.00น

"สุขสันต์วันเกิดนะจ้ะหนูอั่งเปา"

"สัขสันต์วันเกิดนะอาเปา"

"โตเป็นสาวแล้วนะอาเปา"

บลาๆๆๆๆๆๆ

ลุงป้าน้าอา คนงานทั้งในไร่และสำนักงานป๊ะป๊ะ ไหนจะเพื่อนคุณนายแม่ที่แวะเวียนเข้ามามอบของขวัญและอวยพรวันเกิดให้ฉันก็ไม่ได้พักเลยละ ไม่รู้ว่าป๊ะป๊ากับไม่ไปรู้จักมักจี่กับใครเยอะแยะจนฉันตาลายไปหมด พอถามคุณนายแม่ของฉันก็จะตอบกลับมาเสมอว่า

"รู้จักคนเยอะไว้หน่ะดีแล้วนะยัยเปา เพราะอนาคตข้างหน้าเราอาจจะได้พึ่งพาอาศัยกัน"

จ้าาา ตามนั้นเลยนะก็คงจะธุรกิจต่อธุรกิจนั้นแหละ 

"แล้วหนูอั่งเปาจะไปเรียนต่อวันไหนละธูป"คุณป้าอินถามคุณนายแม่ฉันตามประสาคนอยากรู้ บวกกับนิสัยชั่งคุยของท่าน

"อาทิตย์หน้าจ่ะอิน"

"แล้วไปอยูกับพัดชาใช่มั้ย"ป้าพรถามต่อ

"ไม่ใช่หน่ะ พอดีตอนแรกก็จะไปอยู่กับพัดนั้นแหละ แต่เผอิญพัดชอบบินไปดูงานนั้นนี้ตลอดพวกเธอก็พอจะทราบ"

"ใช่ พัดอยู่ไม่เคยจะติดที่"

"อยู่ไทยไม่เคยเกินอาทิตย์ก็ต้องไปอีกและ"

"แล้วตกลงอยู่หอหรืออยู่กับใครละหนูอั่งเปา ถ้าอยู่บ้านพัดเด็กผู้หญิงคนเดียวถึงจะมีแม่บ้านแต่จะไหวเหรอ แม่บ้านไม่ได้อยู่ที่บ้านพัดตลอดนะจ่ะธูป"คุณป้าอินยังคงถามแม่ฉันไม่หยุดไม่รู้ว่าเป็นห่วงหรืออยากจะหาประเด็นเม้าท์กันแน่

"อ่อ หลานชายพัดตอบตกลงจะมาเป็นคนดูแลยัยเปานะ"

"อยู่กับหลานชายยัยพัดสองคน มันจะดูไม่ดีหรือป่าวธูป"

"ฉันรู้จักหลานชายคนรองของยัยพัดเป็นอย่างดีในเมื่อฉันไม่ได้คิดอกุศลฉันก็หวังว่าคนอื่นคงไม่คิดหรอก"เป็นไงละจ้าา โดนคุณนายแม่ของอีเปาสวนไป ถึงกับไปไม่เป็นเลยนคุณป้าทั้งหลาย นี่แหละนะที่เขาบอกกันอย่ามาเจอกับคุณนายธูปหอม ถึงกับเงิบกันไปเป็นแถว

"อ่อ หลานชายคนรองนี่เอง"

"ใช่ตาคีณณ์ไหม"

"คนนั้นแหละ"

"จากที่ฟังๆมาเขาบอกว่าหลานชายยัยพัดสามคนคนละขั้วกันเลยนี่"

"ใช่ โดยเฉพาะหลานชายคนรอง สามีฉันพูดอยู่บ่อยๆว่าเป็นคนเก่งมากๆเลยนะ ยังหนุ่มแต่จับธุรกิจเป็นของตัวเองตั้งแต่ยังเรียน เเล้วยังประสบความสำเร็จมากๆเลยด้วย"

"แต่เขาว่ากันว่าเรื่องนิสัยนี่สุดโต่งเหมือนกัน เห็นคนในวงการเดียวกับเขาพูดว่าหลานชายคนรองของยัยพัดเย็นชาไร้ที่ติ"

"จะไหวเหรอธูป ฉันไม่ได้มีเจตนาจะว่าหรือตำหนิหรอกนะแต่หนูอั่งเปา เป็นคนร่าเริงแล้วให้ไปอยู่กับคนที่ได้รับฉายาเจ้าชายน้ำแข็งแบบนั้นจะไหวเรอ"

เอาละถึงเวลาปรึกษาหารือแต่ถ้าถามฉัน ฉันไม่เปลี่ยนใจที่จะไปอยู่กับพี่คีณณ์หรอกนะเพราะฉันไม่ได้รู้จักเขาและถ้าให้ฉันฟังจากป้าๆฝ่ายเดียวมันก็ไม่แฟร์กับเขาจริงไหม ฉันว่านะคนเราไม่สมควรที่จะฟังความข้างเดียว แต่ถึงใครจะว่าๆที่ฉันแน่วแน่จะไปเพราะเขาหล่อฉันก็ไม่เถียงหรอกนะเพราะนั่นมันคือปัจจัยแรกที่ทำให้ฉันตัดสินใจไปอยู่ที่นั้น ผู้หญิงทุกคนก็ชอบผู้ชายหล่อจริงมั้ย ถ้าจะเถียงว่าไม่จริงปากตบปากแตก บนโลกนี้ฉันไม่มีทางเชื่อหรอกนะว่าคนเราจะมองใครสักคนเพียงแค่นิสัยจริงๆแต่ฉันไม่ได้เถียงว่าไม่มีฉันแค่คิดว่าอาจจะมีแต่น้อยมากกเลยนะ ส่วนอีกเหตุผลที่ฉันอยากจะไปอยู่กับพี่คีณณ์เพราะฉันอยากรู้จักเขา รู้จักตัวตนของเขาไม่ใช่รู้จักเพียงเพราะคนนั้นคนนี้บอกว่าเขาคือใครและเป็นยังไง

22.30น

"ดึกมากแล้ว นอนได้และนะยัยเปา เดี๋ยวพรุ่งที่พ่อบอกแม่ว่าแกจะขอไปไร่ด้วยนี่"

"ใช่ค่ะคุณนาย พอดีหนูอยากกินสตอเบอร์รี่"

"อยากกินก็บอกป๊ะเขาไปสิลูก รายนั้นแค่คุณหญิงบอกอยากได้อะไรก็หาให้ทุกอย่าง"

"ก็มันไม่ได้ฟิวนี่"

"เอาละๆนอนได้เเล้ว"

"ค่าา คุณนายแม่"

"เดี๋ยวเถอะเรียกแม่แบบนี้ตั้งแต่เด็กยันโต"

"แหะๆ"

"เอ้อ ตายแล้วแม่ลืมไปได้ยังไงนะ"

"ลืมอะไรค่ะแม่"

"อย่าพึ่งนอนละๆ เดี๋ยวแม่ไปหยิบของขวัญมาให้"แล้วนางก็รีบเดินออกไปอย่างไวเลยละ แต่ของขวัญอะไรกันละในมื่อป๊ากับแม่ก็ให้ไปแล้วนี่

"อะนี่ พี่คีณณ์ฝากมาให้"

พี่คีณณ์หรอๆๆๆ

"กรี๊ดดดดดด  น่าร๊ากกกกก"

"ให้มันน้อยๆหน่อยแม่ไปนอนแล้ว"ทุกคนน จากที่คิดว่าวันเกิดีนี้ของฉันมันเป็นปีที่พิเศษแล้วแต่การได้ของขวัญวันเกิดจากพี่คีณณ์มันพิเศษยิ่งกว่าอีกถึงของขวัญจะเป็นเพียงแค่ลูกแก้วดนตรีที่มีเสียงเพลงอันไพเราะ มีกระต่ายตัวน้อยนั่งมองพระจันทร์อยู่แต่มันก็มีความหมายมากเลยนะ 

เพราะอะไรนะเหรอ ก็เพราะว่า

กระต่ายตัวนี้ก็เปรียบเหมือนกับฉันที่เฝ้ามองพระจันทร์หวังว่าสักวันจะได้พบกันเหมือนที่กระต่างก็คงหวังจะได้อยู่ไกล้ๆกับพระจันทร์ไงละ