"ผมทำงานที่ร้านคาเฟ่นี่มาครบ6ปีแล้วสินะ เฮ้อ..."

ผมพูดกับตัวเองพร้อมถอนหายใจเบาๆ

กริ๊ง... กริ๊ง... เสียงกริ่งที่แขวนอยู่ที่ประตูร้านดังขึ้น

"คุณลูกค้าครับ ร้านใกล้จะปิดแล้วนะครับ"

"คุณพนักงานคะ"

"ครับคุณลูกค้า รับอะไรดีครับ"

"ขอความตาย1แก้วค่ะ"

เฮ้อ... เอาอีกแล้ว.. ครั้งนี้คงต้องปฏิเสธสินะ

"ความตายต้องดื่มคู่กับความสบายใจนะครับ พอดีหมดแล้วน่ะครับ คุณลูกค้าจะรับเป็นอย่างอื่นมั้ยครับ"

"ดื่มเดี่ยวๆเลยไม่ได้หรอคะ?"

"คงจะไม่ได้หรอกครับ มันผิดกฏหมายน่ะ"

"คุณลูกค้าจะรับเป็น ความสุข ความสดใส หรือความสดชื่น ดีไหมครับ"

"ไม่ล่ะค่ะ..ขอบคุณ.. ฉันไปหาร้านอื่นก็ได้"

"ครับ ขอบคุณที่ใช้บริการนะครับ"

กริ๊ง.. กริ๊ง..

ลูกค้าคนสุดท้าย

ถึงเวลาปิดร้านแล้วสิ คงต้องบอกคุณเจ้าของร้านให้สั่งซื้อความสบายใจเพิ่มแล้วสินะ

ตรู๊ด...ตรู๊ด...

"ครับ คุณเจ้าของร้าน ครับ ปฏิเสธไปแล้วล่ะครับ"

[อื้อ ดีเลย ทีหลังอย่าให้ใครไปอีกล่ะ ทำให้ได้แบบนี้นะ รู้มั้ย]

"ครับ แล้ว... คุณเจ้าของร้านจะเพิ่มเงินเดือนให้ผมรึเปล่าครับ"

[โถ่..แค่ปฏิเสธลูกค้าแค่นิดเดียวทำเป็นจะเอาเงินเพิ่ม ผมน่ะ ไม่ยอมเพิ่มเงินเดือนให้ใครง่ายๆหรอกนะ]

"แต่ผมก็อยู่จนดึกทุกวันนี่ครับ"

[อ่าๆ งั้นแค่เดือนนี้แล้วกันนะ]

"จริงด้วย คุณเจ้าของร้านครับ ความสบายใจหมดแล้วน่ะครับ สั่งมาเพิ่มด้วยนะครับ"

[เอ.. หมดแล้วงั้นหรอ เสียดายจัง ช่วงนี้ยิ่งหายากด้วยสิ งั้นเดี๋ยวผมจะหาซื้อมาให้นะ แค่นี้แหละ มีธุระน่ะ]

"ครับ ราตรีสวัสดิ์นะครับ"

ตรู๊ด..ตรู๊ด....

รีบๆปิดร้านดีกว่า เฮ้อ.. ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย.. ตอนนี้ก็เวลา 02:38แล้วด้วย

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว ผมก็รีบปิดประตูร้านและรีบไปหาร้านโต้รุ่งทาน ร้านราเมนโต้รุ่งเป็นร้านโปรดของผมเลย เพราะเป็นร้านเดียวที่ผมทานตอนเลิกงานได้

"มาอีกแล้วนะ วันนี้เลิกช้ากว่าปกตินะเนี่ย ลูกค้าเยอะหรอ"

"นายก็รู้นี่ ว่ามีคนเยอะจะตายที่ต้องการกาแฟพวกนี้"

"นั่นสิน้าา ลำบากแย่เลย"

"ครับๆ คุณเจ้าของร้านราเมน"

"ครับๆ คุณพนักงานร้านกาแฟ"

"5555555"

มาร้านนี้ทำผมหัวเราะได้ทุกทีเลย

กาลครั้งหนึ่ง เมื่อนานมาแล้ว....

ฉันเคยยิ้มอย่างมีความสุขและร่าเริงกับคนรอบข้าง ผู้คนมากมายต่างก็ชื่นชอบฉัน....แต่คงไม่ใช่แล้วล่ะ พอดีฉันเจอเรื่องมามากมายเกินไปแล้ว ฉันคิดว่าฉันเปลี่ยนไปมากเลย เวลาฉันเศร้า เมื่อก่อนก็จะไประบายให้เพื่อนๆฟัง แต่ตอนนี้ล่ะหรอ ไม่แล้วล่ะ เวลาเศร้าน่ะนะ ฉันก็จะเอาตัวพิงกำแพงแล้วก็ร้องไห้อยู่คนเดียว โอบกอดตัวเองและปล่อยตัวให้ผ่อนคลาย "สนุกสินะ เวลาที่ปลอบตัวเองน่ะ" มีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามา

"อ่า... โทษทีนะยัยหนู พอดีเขียนนานเกินไปแล้วน่ะ มีคนอื่นยังยืนรออยู่นะ"

"ขอโทษค่ะ"

ฉันรีบวางปากกาไว้ที่สมุดระบายอารมณ์ที่ตั้งไว้เพื่อให้คนเขียน คนคิดสมุดนี้น่าจะทำให้มันมีเยอะมากกว่านี้หน่อยนะ....

ฉันไปนั่งที่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ที่อยู่ในสวนสาธารณะ

ลมเบาๆพัดผ่านทำให้รับรู้ถึงอากาศที่เย็นสบาย และได้เห็นวิวทิวทัศของต้นไม้ใบหญ้าและลำคลองในสวน มีผู้คนวิ่งออกกำลังกายนิดหน่อย ช่วยทำให้ได้สงบใจขึ้น

"เฮ้อ...เหนื่อยมาทั้งวันแล้วล่ะ หลังจากที่นั่งที่นี่ซักพักก็กลับบ้านดีกว่า.."

ฮึบ...โอยย..ฉันพึ่งอายุ25เองนะเนี่ย ปวดหลังชะมัดเลย

คงต้องออกกำลังกายบ้างแล้วล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้มั้ง..

เห็นฉันผ่านอะไรมาเยอะแบบนึ้ ไม่ใช่ว่าสิ่งที่ทำให้สบายใจได้มีแค่สวนสาธารณะอย่างเดียวหรอกนะ

ที่จริงฉันก็มีเพื่อนๆอยู่น่ะ อยากเห็นหน้าพวกเขาอีกในรอบ10ปีจัง จะเป็นยังไงบ้างนะ..

ฉันคิดในระหว่างที่กำลังเดินกลับไปที่บ้าน

เอี้ยดดด...

หือ? ทำไมประตูไม้ได้ล๊อค หรือว่าจะมีขโมย?

เซอร์ไพรส์!!!!~~~

"สุขสันต์วันเกิดอายุ25ปี!!!!!~~555555"

"นี่!!พวกเธอ..."

"พวกเราเองงง"

"คิดถึงมากเลยรู้มั้ย( ◜‿◝ )"

5555555 จากนั้น พ่กเขาก็ฉลองกันอย่างมีความสุข จบอย่างhappy ending

...----------------...

นิยายเรื่องไหนเอ่ยที่จบแบบไม่แฮปปี้ แต่ไม่ใช่กับนิยายเราหรอก สบายใจด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย(ʃƪ＾3＾）ฝากติดตามเรื่องสั้นของเราด้วยnaka ฝากด้วยๆ พูมจัยนำเสนอม่กกก อ่า...เพิ่มรูปด้วย

...รูปตอนไปสวนสาธารณะ...

...รูปเพื่อนๆ...

...อย่าลืมนะ"เมื่อนานมาแล้ว"...